Wojaże #1: Małe-wielkie festiwale, czyli o AlterFeście słów kilka (i kilka więcej)
Mam tym razem, Szanowni, opóźnienie wyjątkowe nawet w swoim własnym, dość elastycznym mniemaniu. Bo przecież można później tydzień, dwa, ale tak się ładnie składa, że z chwilą, gdy siadam do klawiatury, od wydarzenia o którym będę pisać mija równo miesiąc. I mogłabym się tłumaczyć, żałować, przepraszać, ale to nie o tym tekst, bo tekst jest o całkiem wyjątkowym festiwalu muzycznym. Tak tak, byłam na festiwalu muzycznym. W Mysłowicach.
Byłabym bardzo, bardzo zaskoczona, gdyby Mysłowice kojarzyły Wam się z czymkolwiek innym, niż zespół Myslovitz (choć jedna z moich korespondencyjnych koleżanek łączyła to miasto nietypowo - z dość brzydką galerią handlową). Jeśli mieszkacie na Śląsku, być może kojarzycie, że gdzieś obok Katowic jest taka mieścina, do której się nie jeździ, bo i nie ma po co (chyba, że się tam mieszka). Otóż, zaskoczenie - jest po co. Po AlterFest.
Zagapiłam się nieco; okazuje się, że to cudne, małe wydarzenie muzyczne mamy w mieście już od roku 2012, a ja dotarłam na nie po raz pierwszy dopiero teraz, czyli pięć edycji festiwalu przeszło mi koło nosa. Na swoją obronę mam niewiele, głównie to, że AlterFest jest tak alter, że z dziesięciu wykonawców, którzy zagrali na nim w tym roku, kojarzyłam aż dwóch, a z zasady nie zdarza mi się chodzić na koncerty nieznajomych. A szkoda!
Przede wszystkim - miejsce. Od zeszłego roku AlterFest odbywa się w mysłowickim kościele ewangelickim i trudno byłoby znaleźć na taką muzykę lepsze miejsce. Zamiast zarzucić Was teraz wysokiej jakości zdjęciami tej świątyni muzyki i nie tylko (ponieważ nie mam takich zdjęć, a Wy macie internet), wolę napisać po prostu - cudo. Kolorowy witraż, wielki żyrandol i akustyka kościelna, czyli że - wspaniała. A do tego wszystkiego muzyka nie mniej wspaniała. Jako, że o zabytkach architektury sakralnej mogę jeszcze pisać, a o muzyce nie umiem zupełnie, po prostu zostawiam Was tu z tym:
Spędziłam na AlterFeście dwa cudne wieczory i na pewno w przyszłym roku wrócę na kolejne dwa, a potem może na jeszcze. Bo okazuje się, że nawet w takich małych, niepozornych miastach, jak te moje Mysłowice może się dziać dużo dobrego i ciekawego. Więc jeśli całkiem przypadkiem mieszkacie gdzieś blisko, albo przynajmniej niezupełnie daleko i macie ochotę rzucić się na nieznane wody muzyczne, w imieniu swoim i Mysłowicach zapraszam - wpadnijcie do nas za jakieś (już) 11 miesięcy. Posłuchamy sobie muzyki. W kościele.
To jest być może pierwsza część cyklu wyjściowo-wyjazdowego. Być może.
